سگ خور

سه شنبه را رامسر بودم ، كاري پيش آمده بود كه مجبور شدم صبح بروم و شب برگردم . كمي بيش از هجده ساعت را يكبند رانندگي كردم . فكرش را كه مي كنم ياد فيلم بايسيكل ران مي افتم . البته خوبي اش اين بود كه فهميدم اگر در درس و كار چيزي نشوم مي توانم به صورت خطي در راه تهران-رامسر مسافر كشي كنم . خيلي خسته كننده بود ، در عين حال هم خيلي خوش گذشت .با يكي از رفقاي گرمابه و گلستان بودم . پدرمان را صلواتي كرد ، هر جاي زيبايي را كه مي ديد بيست دقيقه روضه مكي خواند و لابه مي كرد كه جاي همسرش خالي است و كاش هم او اينجا بود و ... از عصبانيت چند نوبه اي جد و آبادش را رديف كردم . آخر زن ذليلي هم حساب و كتاب دارد . خدا هيچ جنبنده اي را اين طور مبتلا نكند . آمين

سخت ترين و به ياد ماندني ترين قسمتش برگشتنش بود . جاده چالوس از هزار چم تا خود تونل كندوان مه غليظي بود . آنچنان غليظ كه غالبا به زحمت مي توانستي پنج متري ماشين را ببيني . حتي بعضي جاها اين دوست زن ذليل مان پياده مي شد و جلوي ماشين حركت مي كرد تا راه را نشان بدهد .

اين مه را بعلاوه كنيد باخستگي و خواب آلودگي من و باران نسبتا تندي كه مي باريد و جاده اي كه مانند شيشه ليز شده بود . دست كم بيست تصادف در جاده شده بود كه چهار تايش جلوي چشم خود ما اتفاق افتاد . انصافا هيجان انگيز بود و به قول شاعر : اين هم از عمر شبي بود كه حالي كرديم . البته اين كه ما چيزي مان نشد شايد به واسطه ي نذر و نيازهايي بود كه كرديم و دست آخر هم حسابش را گم كرديم .

بدترين خاطره ي آن شب در سياه بيشه بود كه چند سگ دور ماشين را گرفتند و يكي شان داشت مي آمد داخل كه اگر عربده و سرعت عمل من در بالا كشيدن شيشه نبود ، حتما سگ خور شده بودم . بعد از اين حادثه خيلي فكر كردم كه چرا سگها طرف شيشه دوست زن ذليل مان نرفتند ؟ تنها تنيجه اي كه به ذهن متبادر ميشود اين است كه مرد زن ذليل را حتي سگ هم نمي خورد .

در پناه حق

هري پاتر