آذرگان

هوالمحبوب

نهم آذر که " آذر روز " نام دارد، به فرشته مقدس آتش " آذر " تعلق دارد.آذر ، آتش هرمزدی است که بنا به گاهان زرتشت ، واپسین داوری به یاری او انجان خواهد شد.
در فرهنگ اوستا " آتش " پسر اهورمزدا و " سپندارمذ یا زمین " دختر پروردگار معرفی شده است. بدیهی است که اینها تمثیل و تشبیه اند نه اینکه خداوند دارای پسر و دختر باشد.
معمولاً ایرانیان در این جشن آتش میافروختند. آتش پاک و پاک کننده است و از این لحاظ مورد احترام است.در مورد تقدس آتش نزد ایرانیان مطالب زیادی گفته شده به حدی که به اشتباه آنان را آتش پرست پنداشته اند.
در کیش مزدیسنی به لحاظ اینکه نمیتوان برای خدا حدود و جهتی در نظر گرفت ، از این رو هنگام به جای آوردن نماز به سوی نور و روشنایی از قبیل : آفتاب ، ماه ، چراغ ، آتش و ... روی میکنند.فروغ نور و روشنایی ظاهر ، نموداری از نور و روشنایی عالم حقیقت و معنویت است و در طراوت روح و دل اثری بس شگرف دارد و انسان را به تجلیات انوار خدایی متوجه میسازد.پس دلیل اینکه ایرانیان باستان هنگام نماز به روشنایی و نور توجه میکنند ، این است که روشنایی نماد خداوند است. هرجا روشنایی هست ، خرد هست ، راستی هست ، مهر هست و خدا آنجاست.
نگهداری از آتش و ایجاد آتشگاه و جایگاه نگهداری آتش یک سنت آریایی است و پیش از زرتشت نیز رایج بوده است.اگر در گذشته آتش را در جایگاه های مخصوصی نگهداری میکردند به علت فقدان وسایل امروزی (نظیر کبریت، برق و گاز) بود و نیز به واسطه نیاز همگانی. برای آن نگهبان میگماشتند تا خاموش نشود و مردم محل برای رفع نیاز خود از آتش محله خود بهره مند میشده اند.اما نگهداری آتش در معابد صرفاً به منظور راه یافتن به نور اصلی بوده است.

جمله ای از آتش نیایش (سپاس از آتش) :
" ... کسی که سپاس دار است ، از روشنایی و نور بهره مند باشد. "
آمین.