...

يا علي
عبدالجبار کاکايي

***

از پدرم اسمشُ ياد گرفتم

وقتي چشام به روي دنيا واشد

هنوز تو قنداقه بودم "ياعلي"__

گفت و منُ بغل گرفت و پا شد

***

تو عالم بچگي و سادگي

وقتي غمي دنيامُ تاريک مي‌کرد

پدر مي‌گفت "يا علي" و پا مي‌شد

منُ به آسمونا نزديک مي‌کرد

***

"يا علي و "يا علي" و "يا علي"

از رگ مادر توي خونم مي‌ريخت

شباي تشنه وقتي شيرم مي‌داد

طعم علي روي زبونم مي‌ريخت

***

علي کليد خانه‌ي خدا بود

قفل دل شکسته رو وا مي‌کرد

علي مث فرشته‌هاي معصوم

با گريه دنيا رو تماشا مي‌کرد

***

ماه شباي مشق بچگي‌هام

عکس علي بود که تو چشمه مي‌ريخت

وقتي علي رو مي‌نوشتم رو خط

نام "علي" برام کرشمه مي‌ريخت

***

بچه‌گي‌هام عمريه رفته از ياد

با اين‌که از غصه دارم تا مي‌شم

دخترمُ وقتي بغل مي‌کنم

بازم مي‌گم يا علي و پا مي‌شم