زندگي 2

هوالمحبوب
سلام
میخوام بحث دیروزی رو ادامه بدم!
همونطور که تو مطلب قبلیم گفتم، من اصلاً نمیخوام کلاً ازدواج کردن رو نفی کنم.و این رو قبول دارم که شاید من کاملاً در اشتباه باشم. ولی این یه جریان واقعیه که ما هر روز داریم دور و بر خودمون میبینیمش. زن و شوهر هایی که کارشون به روزمرگی رسیده . زن و شوهر هایی که ( در بهترین حالت !) تمام همّ و غمشون چرخوندن چرخ زندگیه ( منظورم به معنای مادیشه) مادری که به این فکر میکنه که برای دختر کوچیکش بهترین امکانات رو فراهم کنه برای همین تا ساعت 4 عصر کار میکنه و اگر لازم باشه تا دیروقت. پدری که برای در رفاه بودن فرزندش غیر از کار رسمیش یکی یا دو تا کار جانبی هم میگیره و نتیجه اش این میشه که حتی وقتی تو خونه است داره پشت کامپیوترش کار میکنه. و اینها به تنهایی اصلاً بد نیستند ؛ قضیه از اونجایی دلخراش میشه که این پدر و مادر یادشون نمیاد آخرین باری که دوتایی و فقط به قصد گذروندن چند ساعت آرامش بخش با هم رفتن کوه، کی بوده!! انقدر درگیر زندگی میشن که خودشون رو و عشقشون رو فراموش میکنن و وقتی هم که بچه اونقدر بزرگ میشه که دیگه نیازی به مراقبت های اونها نداره، برای مشق عشق خیلی دیر شده...
لطفاً از حرفهای من برداشت غلط نکنید. من خودم عاشقانه بچه ها رو دوست دارم و فکر میکنم هیچ شادی به پای شادی یه مادر وقتی به کودکش نگاه میکنه نمیرسه. من هم میدونم که انتظار همسر رو کشیدن، پیش پیش براش چای آماده کردن، شام دلخواهش رو پختن، یا خریدن یه شاخه گل برای همسری که تو خونه انتظار آدم رو میکشه بهترین لحظات زندگی هر آدمی میتونه باشه. من هم فکر میکنم کوره راه زندگی رو در کنار یک همراه و همدل طی کردن ارزشمندترین تجربه هر انسانیه.
و مطمئنم که هستند زن و شوهر هایی که عاشقانه زندگی میکنند تا آخرین لحظه عمرشون.
ازدواج کردن هم، هرچی که باشه، اتفاقیه که به یه بار تجربه کردن میارزه!
قبول دارم که آینده رو خود ما تضمین میکنیم، اما قبول کنین تک تک دختر ها و پسرهایی که دارن ازدواج میکنن با غرور دم از آینده های تضمین شده ای میزنند که متاسفانه تعدادی از اونها به بیراهه میرسه.
این تجربه من نیست (!) اما اینو زیاد شنیدم که خیلی از فرمولهای عاشقی وقتی به زندگی زیر یه سقف میرسن عوض میشن. یعنی بودن کسانی که عاشق هم بودند ولی وقتی ازدواج کردند تازه به این نتیجه رسیدند که اگرچه میتونستند برای هم دوستان خوبی باشند ولی نمیتونند برای هم همسران خوبی هم باشند.
در انتهای همه " کاش " هایی که دوستمون تو مطلب قبلی کامنت گذاشت این رو هم اضافه میکنم که کاش همه دختر و پسر ها بتونند فرق دوستی و زندگی زناشویی رو بفهمند و بعد تصمیم بگیرند که آیا دوستیشون رو میتونند به پایه ای برای یه خانواده تبدیل کنند یا نه.
و کاش هر جوونی قبل از اینکه تصمیم بگیره ازدواج کنه با خودش خوب فکر کنه که برای چی میخواد این کارو بکنه!

هر آنکسی که درین حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمـــــرده به فتـــــــــوای من، نماز کنیــــــــد

عاشق بودن بزرگترین موهبت خداونده.
.......................................................
لینکی که رو مطلب قبلی گذاشته شده بود دیدین؟ خیلی جالب بود! بخصوص اون قضیه "چیپس" !!!! خیلی حال کردم :)