خدایم لا به لای توفان بود.

هوالمحبوب

     پسر نوح به خواستگاری دختر هابیل رفت. دختر هابیل جوابش کرد و گفت : نه، هرگز، همسری ام را سزاوار نیستی؛ تو با بدان بنشستی و خاندان نبوتت گم شد. تو همانی که بر کشتی سوار نشدی. خدا را نادیده گرفتی و فرمانش را. به پدرت پشت کردی، به پیمان و پیامش نیز.
غرورت، غرقت کرد. دیدی که نه شنا به کارت آمد و نه بلندی کوهها!
      پسر نوح گفت: اما آن که غرق میشود، خدا را خالصانه تر صدا میزند، تا آن که بر کشتی سوار است. من خدایم را لا به لای توفان یافتم، در دل مرگ و سهمگینی سیل.
      دختر هابیل گفت: ایمان پیش از واقعه به کار می آید. در آن هول و هراسی که تو گرفتار شدی، هر کفری بدل به ایمان می شود. آن چه تو به آن رسیدی، ایمان به اختیار نبود، پس گردنی خدا بود که گردنت را شکست.
      پسر نوح گفت: آنها که بر کشتی سوارند اَمنَند، و خدایی کجدار و مریز دارند که به بادی ممکن است از دستشان برود.من اما آن غریقم که به چنان خدایی رسیدم که با چشمان بسته نیز میبینمش و با دستان بسته نیز لمسش میکنم.خدای من چنان خطیر است که هیچ توفانی آنرا از کفم نمی برد.
      دختر هابیل گفت: باری، تو سرکشی کردی و گناهکاری.گناهت هرگز بخشیده نخواهد شد.
      پسر نوح خندید و خندید و خندید و گفت: شاید آنکه جسارت عصیان دارد، شجاعت توبه نیز داشته باشد. شاید آن خدا که مجال سرکشی داد، فرصت بخشیده شدن هم داده باشد!
      دختر هابیل سکوت کرد و سکوت کرد و آنگاه گفت: شاید. شاید پرهیزکاری من به ترس و تردید آغشته باشد، اما نام عصیان تو دلیری نبود. دنیا کوتاه است و آدمی کوتاهتر. مجال آزمون و خطا نیست.
      پسر نوح گفت : به این درخت نگاه کن. به شاخه هایش. پیش از آنکه دستهای درخت به نور برسند، پاهایش تاریکی را تجربه کرده اند.گاهی برای رسیدن به نور باید از تاریکی عبور کرد.گاهی برای رسیدن به خدا باید از پل گناه گذشت ...
من اینگونه به خدا رسیدم. راه من اما راه خوبی نیست. راه تو مطمئن تر دختر هابیل!
      پسر نوح این را گفت و رفت. دختر هابیل تا دوردستها تماشایش کرد و سال هاست که منتظر است و سال هاست که با خود میگوید: آیا همسریش را سزاوار بودم؟


عرفان نظر آهاری ، چلچراغ 142