هوا را از من بگیر، خنده ات را نه ...

هوالمحبوب

نان را ازمن بگیر، اگرمی¬خواهی،
هوارا ازمن بگیر،اما
خنده ات را نه.

چند روز پیش از اداره که زدم بیرون، خسته بودم – یا عصبانی ... یا غمگین ... یا یه حس دیگه تو همین مایه ها ...- به جای مسیر همیشگی کمی راهم رو کج کردم و رفتم که به نزدیکترین کتاب فروشی سر بزنم. یه کتاب فروشی کوچیک ولی گرم ، با قفسه های چوبی و نوای موسیقی روح نواز. حیف از فروشنده نپرسیدم اونروز چه آهنگی رو انتخاب کرده بود ولی به نظر من یه نوای بهشتی بود. همینطوری که بین کتابا نگاه میکردم چشمم خورد به کتاب " هوا را از من بگیر ، خنده ات را نه! " ترجمه منتخب اشعاری عاشقانه از پابلو نرودا شاعر مبارز اهل شیلی. ترجمه این شعرها کار آقای احمد پوری هست.
یه کتاب کوچیک قطع جیبی با عنوانی کنجکاو کننده.
از شعر ها خوشم اومد. یه حس قوی عاشقانه درش هست ، البته یه جاهایی با چاشنی خشم یا غرور یا عطش . و یا بازتابی از رنج و درد مردم شیلی ( و یا هر سرزمین دیگه ای که مردمش رنج می کشند)
از اونروز تصمیم داشتم یکی از شعر های این کتاب رو براتون بنویسم که وقت نشد.
امروز ولی مینویسم. امیدوارم بپسندید.
........................................

بانو

تو را بانو نامیده ام
بسیارند از تو بلندتر، بلندتر.
بسیارند از تو زلال تر، زلال تر.
بسیارند از تو زیباتر، زیباتر.

اما بانو تویی.

از خیابان که میگذری
نگاه کسی را به دنبال نمی کشانی.
کسی تاج بلورینت را نمی بیند.
کسی بر فرش سرخِ زرینِ زیر پایت
نگاهی نمی افکند.
و زمانی که پدیدار می شوی
تمامی رودخانه ها به نغمه درمی آیند
در تن من،
زنگ ها آسمان را می لرزانند،
و سرودی جهان را پر می کند.

تنها تو و من،
تنها تو و من، عشق من،
به آن گوش می سپریم.
.............................................
یا حق.