...

دختر درست در کنار جدول قدم میزند. نه آرام راه میرود و نه تند. معلوم است برای رسیدن به جایی عجله ندارد، در ضمن برای وقت گذرانی هم به خیابان نیامده. نه شاد و نه غمگین است.
حتی نمیتوان گفت امیدوار است یا ناامید. شاید بی تفاوت بهترین تعبیر باشد.
نگاه بی تفاوتش مغازه ها و آدمها را می بیند و نمی بیند... بیشتر فکر میکند تا ببیند.

" باید یه جفت کفش بخرم. ... و یه روپوش برای تابستون ... صورتی؟ نه آبی چرک ... یا شایدم از این سبزایی که جدیداً در اومده...
دیگه این دل واسه ما دل نمیشه ...
یا اگر شد دیگه عاقل نمیشه ...
روسری اون خانومه چه قشنگ بود ...
هرچی من بهش نصیحت میکنم ...
که بابا آدم عاقل آخه عاشق نمیشه ...
یادم باشه فردا صورتجلسه جلسه امروز رو آماده کنم ... اه چقدر از این کار متنفرم ...
میگه هر سکه میشه قلب باشه ...
اما هرچی قلب شد دل نمیشه ...
راستی امروز چند شنبه بود؟ ... دوشنبه؟ ... نه ... فکر کنم سه شنبه بود ... تا آخر هفته یه روز مونده ...
نه دیگه ... نه دیگه ... نه دیگه این واسه ما دل نمیشه ... "

نگاهش از روی هر چیزی سریع رد میشود . انگار هیچ چیز توجه اش را جلب نمی کند، در عین حال همه جزئیات اطرافش را می بیند. مکث نمی کند. فقط ادامه می دهد... ادامه می دهد... ادامه می دهد ..
انگار حتی برای این ادامه دادن هم دلیل خاصی ندارد. ادامه می دهد چون باید ادامه بدهد.

قزل آلا ها برای شنا کردن بر خلاف جریان آب تا رسیدن به زادگاهشان چه دلیلی دارند؟ اصلاً دلیل دارند یا صرفاً چون باید این کار را بکنند، می کنند؟

........................................................
شراب سرخ میخواهم ...