يادگار

هوالمحبوب
يك سالي هست كه حسين پناهي به كودكي هايش پيوسته .
آدم جالبي بود . ساده و دوست داشتني. هيچوقت نخواست صميميت و پاكي كودكيش را با قبول دنياي آدم بزرگ ها " كه وقتشان را براي دانه دادن به گنجشك ها هدر نمي دهند " آلوده كند و اين كار كمي نيست.
ساده بود ، مثل آب ...
هميشه به نظرم مي رسيد روي مرز عشق و جنون راه مي رود.
بازي هايش را دوست داشتم و همينطور شعر هايش را و حتي حرف زدنش را.
وقتي خبر خاموش شدنش را شنيدم دلم گرفت.

" مادربزرگ
گم كرده ام در هياهوي شهر
آن نظر بند سبز را
كه در كودكي بسته بودي به بازوي من ... "

...............................................
پرسش ممنوع
گفتم دوستت دارم. پرسيدم حالا چکار کنم؟ جواب ندادی. فکر کردی اگر دوستت داشتم نمی پرسيدم.
فرق من با تو اين است که من فکر نمی کنم و می پُرسم ولی تو فکر می کنی و نمی پرسی. من در همين لحظه اعلام می کنم که اينجوری نمی شود. من به خداوند پيشنهاد می کنم که در نسخهء بعدیِ آفرينش توانايی فکر کردن را از زنان و توانايی سوال کردن را از مردان سلب کند؛ آنوقت نه من سؤالهای بيخود می پرسم و نه تو فکرهای بيخودی می کنی؛ و بالاخره ما خوشبخت می شويم. آمين.


"از وبلاگ دلتنگستان كش رفتم!!! "