عجب شير 3

رسيدن ماه رجب و ميلاد حضرت امام باقر عليه السلام را به همه ي بچه ها تبريك ميگويم . قسمت سوم عجب شير را بخوانيد :

در پناه حق

هري پاتر

.....

قطار راه افتاد . بنيامين سرش را چسبانيده بود به شيشه ي پنجره . گفتم :(( در چه فكري ؟؟)) گفت :(( چقدر بزرگ است اين تهران و چقدر خانه دارد . دارم فكر مي كنم اگر در هر كدام از اين خانه ها دست كم يك جفت كبوتر باشد مي كند به عبارت سه چهار ميليون جفت ... !!! . آنوقت ما مانده ايم بي كبوتر ...)) گفتم : (( راستش تا به حال آماري به اين قضيه نگاه نكرده بودم !! پس با اين حساب ما بايد هميشه يك آفتابه آب همراهمان باشد . حتا لب دريا ...))

بحث كش پيدا كرد و از كبوتر رسيد به اجنه و نحوه ي ارتباط با از ما بهتران كه يقينا راحت تر از ارتباط با كبوترها است ... كه بنيامين گفت :(( هري ... نگاه كن ... )) و با دست پنجره را نشان داد . دشت پر شده بود از دوستان كه داشتند دنبال قطار مي دويدند و چيزي مي خواندند كه درست نفهميدم . شايد چيزي شبيه ( شهيدان زنده اند الله اكبر )

برايشان دست تكان دادم ، تا چشمم افتاد به بائوباب كه عقب تر از بقيه روي تخت بيمارستان خوابيده بود و با سرعت پارو مي زد تا خودش را به قطار برساند . خواستم ترمز خطر را بكشم تا او هم به ما ملحق شود كه بنيامين نوشته ي زير ترمز را نشانم داد ؛ (( 20000 تومان جريمه )) ؛ نه انصافا براي بائوباب اينقدر نمي ارزيد ، بي خيالش شدم و فقط برايش دستي تكان دادم . فافا هم كه لباس هاي سكسي اش را پوشيده بود(همان هايي كه در سواد كوه تنش بود) آويزان به ميله ي عقب قطار مي آمد . گفتم :(( پس چرا نمي آيي بالا)) . گفت :(( فكر نكنيد براي بدرقه ي شما آمده ام ، دكتر برايم ورزش تجويز كرده است . چون ورزش خرج دارد روز ها تا قرچك دنبال قطار مي دوم )) گفتم :(( تو كه نمي دوي ، آويزان به قطار شدي ؟؟!)) گفت :(( پس خيال كردي مي دوم كه بعد گشنه ام بشود مجبور شوم كلي خرج كنم كه نهار بخورم !! ))
حرا هم بود كه مدام زير پنجره ي كوپه ي ما مي دويد و از خاطرات سربازي و جناب سركار و پوست كندن سيب زميني و ... تعريف مي كرد كه مجبور شديم با بنيامين با هم به او بگوييم :(( ... ))
خانم ها هم عقب تر سوار بر دليجاني دنبال قطار مي آمدند به قطار كه رسيدند دو سيب قرمز به ما تعارف كردن ، به سختي از لاي پنجره سيب ها را گرفتم . بنيامين گفت :(( اصرار نكن ، من نمي خورم ))
كم كم همه داشتند از قطار دور مي شدند و من هم مشغول خوردن سيب ها و دست تكان دادن براي دوستان بودم كه از دورترها گردو خاكي بلند شد و حسن را ديديم كه به دو به سمت ما مي آمد . داد زدم :(( تو چرا آمدي ؟؟ اسباب زحمت شد ... )) گفت :(( نه ، بايد مي آمدم . كارت پايان خدمتم گم شده ، گفته اند بايد بروم عجب شير بگيرم . فقط از قطار جاماندم)) ديگر حسن به كنار پنجره رسيده بود . گفتم :((خوب دست من را بگير بيا بالا )) گفت:(( آخر پاسپورت ندارم)) گفتم :(( عيبي ندارد ، اين كار با يك "يا هو" حل مي شود))
يا هو را نگفته پاسپورت حسن دستش بود و حسن در كوپه كنار ما ...