ندامت نامه!

هوالمحبوب
سلام
امروز رسماً اومدم اينجا كه ...
اين روزها كمي خسته هستم.
داشتم مطلب روز قبلم را مي خواندم، احساس كردم كمي تند رفتم.
از دست خودم ناراحت شدم. راست ميگن كه آدم وقتي عصباني يا ناراحته نبايد تصميمي بگيره و يا كاري بكنه، حتي حرفي بزنه. چون احتمال اينكه تو اين شرايط خرابكاري بكنه بيشتر از اونه كه يه كار درست و حسابي انجام بده.
من هم ديروز همين اشتباه رو انجام دادم و ... حالا پشيمانم.
بدتر از همه اينكه متوجه شدم اين حسن آقايي كه من بهش گير دادم همون دوست عزيز خودمونه كه من خدمت ايشون ارادت دارم! ديگه خودتون حدس بزنيد من الان چقدر شرمنده هستم. و البته مي دونيد كه حرفي كه يك دوست ميزنه تعبيرش با همون حرف اگر از دهن يك غريبه در بياد چقدر فرق مي كنه.
از كجا معلوم اون دوست ناشناس ما هم خيلي غريبه نباشه؟
***
اينجانب ، رئيس الكتاب باد صبا ، از پشت همين تريبون مراتب پشيماني خود را نسبت به غر زدن هاي ديروز اعلام مي كنم و از تمامي دوستان ، آشنايان ، همسايگان و خوانندگان اين وبلاگ عذر خواهي مي كنم.
اينجانب به خصوص از دوست عزيز S Hasan بطور رسمي عذر خواهي مي كنم و اميدوارم آن جناب مطلب روز گذشته من را كلاً فراموش كنند.
..........................................................
يك توصيه دوستانه! :
عزيزان من!
با توجه به اينكه در فضاي مجازي اينترنت ما صرفا با يك سري اسم طرفيم كه حقيقي يا مجازي بودنشان با خداست، حداقل سعي كنيد هميشه با يك IDخود را معرفي كنيد تا ما هم شما را با آدمهاي غريبه اشتباه نگيريم!

يا حق.