ضمیمه تنهایی

چند روز پیش پیرزنی می گفت « خوشا بحال آنان که در زمان ائمه بودند . جایی بود تا به آن پناه ببرند . اما ما چه ؟ »!!. مولای ما ! این حاصل عمری شیعگی تو نیست . راضی مشو که آخرالامر نا امید شویم از درک حضورت در کنار خود . شنیدم در حدیثی از رسول خدا ، که ایمان مؤمنان آخرالزمان را بهتر از ایمان مسلمانان زمان خود دانسته بود ، چه ، در آخرالزمان مؤمنان به وعده ایمان می آورند. نه وحی را می بینند و نه حتی امامی را که به او بی واسطه گوش دهند و هیچ . حالا که آمدنت تا اینجا طول کشیده ، بهتر می فهمیم سختی ایمان به وعده را .
آقای ما ! می دانی چقدر خسته ایم ؟هرچه باشد به خستگی تو نیست . توهم آنها را که می گویند خدا را به خدایی نمی شناسند می بینی که نمک خورده و نمکدان شکسته اند وهم آنها را که می گویند دین دارند اما تیشه در دست، قصد ریشه کرده اند . و جانهای پاک را هم ، که سر خورده از این همه نااهلی در خلوت اشک می ریزند و فرج می خواهند . می دانم که تو هم می دانی ما زود خسته می شویم . برای بدیهی ترین اعتقاداتمان هم حاضر به جنگیدن نیستیم و هر روز مجبوریم بخشی از مدینه فاضله مان را به مصالحه ببخشیم . کم کم خودمان هم می فهمیم از ما هم چیزی درست نمی شود* . نکند سختی امتحان غیبت تو بیش از این آبروی ما را درو کند . بر ما که خود بهتر می دانیم چه کاره ایم ، سخت مگیر .
ای دردانه امید خاندان پیامبر و ای یگانه همراز غم های آل رسول . تن هامان خرج پول در آوردن دیگران شد . روحمان تازیانه قهر و آشتی صاحبان سرمایه با بت هاشان را بوسه می زند . کجایی تا ببینی چیزی از ما نمانده جز همان ایمان به آمدنت که چشم های دریده نااهلان را یارای دیدنش نیست .
آقای ما ! می گفتند ما جماعت راحت معصیت می کنیم چرا که می دانیم – باور داریم – خدای کریممان به این زودی ها عقاب نمی کند . می گفتند اگر در کوچه شد آن چه نباید می شد برای آن بود که مدینه ، شیر خدا را می شناخت و می دانست به این زودی ها دست به شمشیر نمی برد . چه نیک درس گرفته ای . با تو قهر می کنیم ، صدایمان را بالا می بریم . انگار که می دانیم حالا حالا ها رو بر نمی گردانی وبی نیاز ، خریدار ناز چون مایی هستی .
ای چشم های خدا نگران دل نگرانی هایت ! و ای آخرین گوهر از دریای «لَما خلقتُ الافلاک» . رویمان نمی شود بگوییم دل نگرانت هستیم . راست بگوییم برای خیلیهامان به افسانه ای شبیه شده ای . ضریحی به دورت کشیده ایم که وقت حاجت دستهامان را به پنجره اش گره می زنیم . از تو آن را نمی خواهیم که تو می خواهی بدهیمان ، می خواهیم آن باشی که ما می خواهیم . می خواهیم دروازه اجابت خواسته های ریز و درشتمان باشی . یادم هست به نقل از دفتر یکی از علماء شنیدم که از بس مردم زنگ می زنند و اصرار می کنند که خود علامه برایشان استخاره بگیرد همه عاصی شده اند . خود علامه گفته بودند من نمی گویم استخاره نمی گیرم اما از من بیشتر از استخاره بخواهید تا هستم . استخاره را دیگران هم می توانند انجام دهند . خوب که فکر می کنیم می بینیم چیزی از تو نمی دانیم . چه می دانیم آن ولیِ ناصحِ امین کیست ؟ دلمان می خواهد چشم هایمان را ببندیم و همه حاجاتمان را قربانی قدومت کنیم - چه قدر شیرین است این اضطراب که در جان می خلد - قربانی ما را می پذیری؟

*کم کم باید آماده شویم تا پاسخ سوالهایی که از پدر و مادرمان می پرسیدیم را به بچه هامان بدهیم .
------------------
پی نوشت : می دانم که شیعگی می گوید که بهتر از اینها باید بتوانی با امامت حرف بزنی اما فقط همین یک بیت شعر می ماند که :
مولای من ضمیمه تنهایی شما /شرمنده ام که وصله جوری نداشتم